σταγματοδόχη

η, Ν

γυάλινος ή μεταλλικός δίσκος στα κηροπήγια για να πέφτουν επάνω του οι σταγόνες τού λειωμένου κεριού.

[ΕΤΥΜΟΛ. < στάγμα, -ατος + -δόχη (< δέχομαι), πρβλ. τεφρο-δόχη. Η λ. μαρτυρείται από το 1897 στο Ελληνογαλλικόν Λεξικόν τού Άγγ. Βλάχου].